Naar Mosjøen.
Door: Hans en Ancella
Blijf op de hoogte en volg Hans en Ancella
14 Augustus 2016 | Noorwegen, Mosjøen
Met laaghangende bewolking het hotel in Fauske verlaten.
Het zijn net watjes, zo om de bergen en in de dalen neergelegd.
Plukjes her en der.
Soms een hele streng.
Mooi om ze te zien hangen, ook mooi om ze te zien optrekken. Ze veranderen dan van watjes naar wolken. Alsof ze naar boven worden gezogen, en daar even blijven hangen om verder te drijven.
Dan verandert het landschap weer.
Net als het weer of het dagdeel (de zonstand in de ochtend, middag of avond) de kleuren van het landschap ook steeds laten veranderen. Prachtig om te zien.
We blijven foto's maken.
Onderweg eerst weer de naaldbomen, de lange hoge naaldbomen, die we ook in Finland veel zagen. Daarna trokken we door de bergen naar boven.
We wilde even kijken bij het uitkijkpunt op 632 meter boven zeeniveau. Gestopt bij Saltfjellveien. Of eigenlijk eerst voorbij gereden, en daarna weer even terug.
Er was een bezoekerscentrum, dus eerst even koffie! Cappuccino! Vertelt de mevrouw achter de balie dat de weg waarover wij rijden afgesloten gaat worden tussen 11.00 en 14.30. Ongeveer 30 km verderop de route die wij willen/moeten rijden. Er is een wielerwedstrijd. 'The Arctic Race of Norway'
Hans kijkt op de klok.
10.15.
'We moeten doorrrrrrrrrr!', hoor ik hem zeggen.
De koffie eigenlijk te warm opgedronken, en weer verder.
Onderweg konden we niet stoppen. Toch maar eerst het parcours door. Het uitkijkpunt gemist, en de poolcirkel weer gepasseerd! Nu vanaf het noorden richting zuiden.
In Finland waren we daar al even gestopt. Het is hetzelfde concept, dus we vinden het prima. Bij het poolcirkel centrum is het erg druk! Heel veel auto's langs de weg. Veel vlaggen. Veel fietsen, veel auto's met racefietsen op hun dak, wielrenners!
Hier start de etappe.
We komen onderweg nog veel auto's van ploegen tegen.
Het blijkt best een belangrijke race te zijn.
Leuk om even na te checken!
De weg hiernaartoe zijn we stiekemweg flink op hoogte gekomen.
Plots zijn de naaldbomen weer weg, en is er gras en mos, ook zijn er kleine bosjes groen en wat kleine spiegelende meertjes.
Mijn geliefde rendieren zijn er weer! De schatjes. Ze eten graag van het mos en de paddestoelen die nu veel in dit landschap te vinden zijn.
Echt genieten!
Tijd niet gezien! Hier zijn de kuddes compleet.
Vaders, moeders en kleintjes.
Ik zit met mijn neus tegen het raam.
Als ze maar niet voor de wielrenners gaan staan....
Onderweg ook nog een bruine zeearend op een oude tak zien zitten. Wauw wat zijn die groot zeg!
Een Scolo vogeltje op de weg zien zitten. Kleine bruine vogeltjes met een lange dunne snavel. Deze broeden en overwinteren in dit gebied.
En een vos... Deze was dan wel opgezet, maar het was er één.
Dan zakken we weer.
Rotsen, groen en water. Heel veel water.
Alles loopt uit de bergen vandaan naar beneden.
Eerst kleine stroompjes, deze komen bij elkaar en zoeken hun weg naar beneden. Langzamerhand lopen ze uit tot brede watervallen over rotsen (de vlakke rotsen waarover het water naar beneden glijdt en de harde puntige rotsen waar het water een vrije val maakt) Bij ongeveer elk stroompje wil ik wel stoppen. Toch kan het niet altijd.
Wel een houten loopbrug gevonden en overgestoken. Wat wiebelt dat ding zeg. Ik had het idee dat Hans aan het stampen was achter me. Net als die mop van die muis en die olifant, kennen jullie die? Zoooooooooo, echt instabiel.
Met dat kolkende water onder ons....
'Wat stampen we lekker hè!'
Finnen en ook Noren hebben vele parkeerplekjes langs de snelwegen, vaak vlakbij een prachtig landschapsplaatje. Het mooie is dat die P-plekjes vaak omgeven zijn door hoge bomen, zodat je net het landschapsplaatje niet op de foto krijgt. We hebben er vaak om gelachen! En gaan dan, als het verkeer het toelaat, net als alle toeristen, snel de (snel)weg op. Snel een foto maken.
Hoe krijgen ze het voor elkaar! Prachtig!
Ik heb het water even gevoeld. Koud, helder, over de stenen glijdend naar beneden. Dat wilde ik graag. Mooi hoor!
Hans heeft de stenen beklommen.
Langs de waterval! Boys Will Be Boys!
Dan het Hotel.
Hotel Fru Haugans.
Het hotel bestaat sinds 1794.
Er is een heel oud gedeelte, het eerste hotel. Er zijn daarna, in verschillende tijdsvakken nieuwe stukken aan gebouwd. Ze hebben het echt leuk gedaan. Het nieuwe met het oude gecombineerd. Het is net een museum.
Het restaurant is in het oude gedeelte! De foto's hiervan zijn bijgevoegd. We hebben er smakelijk om gelachen!
Zeker omdat er muziek gedraaid werd die mij erg aanspreekt. Nu kennen een aantal van jullie mijn muzieksmaak... Ik heb een aantal nummer mee geplaybackt, of in mijn hoofd meegezongen. De combinatie van die muziek met deze ambiance heeft bij ons zeker op de lachspieren gewerkt. Geweldig!
Tot morgen maar weer allemaal!
Wij gaan vroeg slapen,
I morgen en lang kjøretur foran oss .
Welterusten!
Hans en Ancella
X
Het zijn net watjes, zo om de bergen en in de dalen neergelegd.
Plukjes her en der.
Soms een hele streng.
Mooi om ze te zien hangen, ook mooi om ze te zien optrekken. Ze veranderen dan van watjes naar wolken. Alsof ze naar boven worden gezogen, en daar even blijven hangen om verder te drijven.
Dan verandert het landschap weer.
Net als het weer of het dagdeel (de zonstand in de ochtend, middag of avond) de kleuren van het landschap ook steeds laten veranderen. Prachtig om te zien.
We blijven foto's maken.
Onderweg eerst weer de naaldbomen, de lange hoge naaldbomen, die we ook in Finland veel zagen. Daarna trokken we door de bergen naar boven.
We wilde even kijken bij het uitkijkpunt op 632 meter boven zeeniveau. Gestopt bij Saltfjellveien. Of eigenlijk eerst voorbij gereden, en daarna weer even terug.
Er was een bezoekerscentrum, dus eerst even koffie! Cappuccino! Vertelt de mevrouw achter de balie dat de weg waarover wij rijden afgesloten gaat worden tussen 11.00 en 14.30. Ongeveer 30 km verderop de route die wij willen/moeten rijden. Er is een wielerwedstrijd. 'The Arctic Race of Norway'
Hans kijkt op de klok.
10.15.
'We moeten doorrrrrrrrrr!', hoor ik hem zeggen.
De koffie eigenlijk te warm opgedronken, en weer verder.
Onderweg konden we niet stoppen. Toch maar eerst het parcours door. Het uitkijkpunt gemist, en de poolcirkel weer gepasseerd! Nu vanaf het noorden richting zuiden.
In Finland waren we daar al even gestopt. Het is hetzelfde concept, dus we vinden het prima. Bij het poolcirkel centrum is het erg druk! Heel veel auto's langs de weg. Veel vlaggen. Veel fietsen, veel auto's met racefietsen op hun dak, wielrenners!
Hier start de etappe.
We komen onderweg nog veel auto's van ploegen tegen.
Het blijkt best een belangrijke race te zijn.
Leuk om even na te checken!
De weg hiernaartoe zijn we stiekemweg flink op hoogte gekomen.
Plots zijn de naaldbomen weer weg, en is er gras en mos, ook zijn er kleine bosjes groen en wat kleine spiegelende meertjes.
Mijn geliefde rendieren zijn er weer! De schatjes. Ze eten graag van het mos en de paddestoelen die nu veel in dit landschap te vinden zijn.
Echt genieten!
Tijd niet gezien! Hier zijn de kuddes compleet.
Vaders, moeders en kleintjes.
Ik zit met mijn neus tegen het raam.
Als ze maar niet voor de wielrenners gaan staan....
Onderweg ook nog een bruine zeearend op een oude tak zien zitten. Wauw wat zijn die groot zeg!
Een Scolo vogeltje op de weg zien zitten. Kleine bruine vogeltjes met een lange dunne snavel. Deze broeden en overwinteren in dit gebied.
En een vos... Deze was dan wel opgezet, maar het was er één.
Dan zakken we weer.
Rotsen, groen en water. Heel veel water.
Alles loopt uit de bergen vandaan naar beneden.
Eerst kleine stroompjes, deze komen bij elkaar en zoeken hun weg naar beneden. Langzamerhand lopen ze uit tot brede watervallen over rotsen (de vlakke rotsen waarover het water naar beneden glijdt en de harde puntige rotsen waar het water een vrije val maakt) Bij ongeveer elk stroompje wil ik wel stoppen. Toch kan het niet altijd.
Wel een houten loopbrug gevonden en overgestoken. Wat wiebelt dat ding zeg. Ik had het idee dat Hans aan het stampen was achter me. Net als die mop van die muis en die olifant, kennen jullie die? Zoooooooooo, echt instabiel.
Met dat kolkende water onder ons....
'Wat stampen we lekker hè!'
Finnen en ook Noren hebben vele parkeerplekjes langs de snelwegen, vaak vlakbij een prachtig landschapsplaatje. Het mooie is dat die P-plekjes vaak omgeven zijn door hoge bomen, zodat je net het landschapsplaatje niet op de foto krijgt. We hebben er vaak om gelachen! En gaan dan, als het verkeer het toelaat, net als alle toeristen, snel de (snel)weg op. Snel een foto maken.
Hoe krijgen ze het voor elkaar! Prachtig!
Ik heb het water even gevoeld. Koud, helder, over de stenen glijdend naar beneden. Dat wilde ik graag. Mooi hoor!
Hans heeft de stenen beklommen.
Langs de waterval! Boys Will Be Boys!
Dan het Hotel.
Hotel Fru Haugans.
Het hotel bestaat sinds 1794.
Er is een heel oud gedeelte, het eerste hotel. Er zijn daarna, in verschillende tijdsvakken nieuwe stukken aan gebouwd. Ze hebben het echt leuk gedaan. Het nieuwe met het oude gecombineerd. Het is net een museum.
Het restaurant is in het oude gedeelte! De foto's hiervan zijn bijgevoegd. We hebben er smakelijk om gelachen!
Zeker omdat er muziek gedraaid werd die mij erg aanspreekt. Nu kennen een aantal van jullie mijn muzieksmaak... Ik heb een aantal nummer mee geplaybackt, of in mijn hoofd meegezongen. De combinatie van die muziek met deze ambiance heeft bij ons zeker op de lachspieren gewerkt. Geweldig!
Tot morgen maar weer allemaal!
Wij gaan vroeg slapen,
I morgen en lang kjøretur foran oss .
Welterusten!
Hans en Ancella
X
-
15 Augustus 2016 - 15:46
Oene De Graaf:
Hallo allemaal. Ik ben blij dat jullie weer zijn op geknapt. En de reis gaat weer verder. Eerst even de foto's die zijn geweldig,wat een uitzicht overal.we worden wel jaloers op jullie. In de goede zin hoor. De wielerronde weer eens wat anders, dus die zetten de wegen ook af. Leuk om mee te maken. De hotels,die heb je in allematen, lux en wat minder, is toch niet erg. Ik vind zoiets wel leuk. Vooral in een ander land. Nou luitjes veel plezier en een dikke knuffel van ons. Dickeij en Oene. De wolken houden jullie daar maar, anders hebben wij weer regen haha. -
15 Augustus 2016 - 17:35
Pam:
Hoi hoi wat wRen jullie" bloi" aangekomen in het hotel met mooie vitrage en een roos midden op de tafel.....prachtig dat deze verrassing weer op jullie stond te wachten na wel een spannende tocht om de wielrenners voor te blijven Omdat er geen andere weg te gaan is en het wachten wel lang zou kunnen duren.Wat goed dat jullie dit gehoord hebben voor hetzelfde geld niks gezegd en sta je voor de verrassing niet verder te kunnen! Dan is Nederland zo gek nog niet he........altijd een zijweg te vinden Haha .Mooie watervallen meten en Ancella's rendierenliefde weer versterkt zo onderweg zien jullie veel volgens mij zijn het schilderijen die aan jullie voorbij gaan,prachtig! Nu vandaag een lang rit door het hooggebergte ,zal wel prachtige vergezichten opleveren ,haarspeldbochten ,diepe dalen waar jullie bezine op kunnen sparen offe al verspilt met het klimmen dat kost extra energie voor de Benz,gossie wat moet die hard werken deze vacantie ,straks even een schouderklopje geven bij aankomst van het hotel zal geen overbodige luxe zijn ! Nou lieve mensen jullie bedje staat weer schoon opgemaakt te wachten en het eten wordt weer een verrassing want gekookt en gebakken wordt er ook voor jullie...fijn hoor ! Rust maar lekker uit bedankt voor het weer mooie verslag en de bijgeleverde foto's .tot morgen...kus pam
-
15 Augustus 2016 - 20:47
Manon:
Weer mooie foto's! We kregen natuurlijk al een kleine selectie doorgestuurd gisteren, per ongeluk... die wijn he! Hahah
Vooral die met dat kolkende water, prachtig. Wat is de natuur krachtig he!
Kennen jullie het liedje de steen van Paul de leeuw? Daar moest ik aan denken bij dat water en je verhaal dat je vertelde over het voelen van het water:
Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier, hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld, door sneeuw en regen,
neemt de rivier m'n kiezel met zich mee.
Om hem, dan glad, en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Mooi nummer, mooie gedachte..
ik hoop dat jullie weer een mooie dag gehad hebben vandaag!
Tot de volgende schrijf!
X manon
-
15 Augustus 2016 - 22:23
Hans En Ancella Bruin En Blom:
Dank je Manon!
Prachtig!
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
