Lofoten, eilandengroep.

Precies half 8 waren we bij de opening van het ontbijt vanmorgen. Een croissantje en koffie uit de automaat leek ons nog de beste optie.
Ach ja, we laten dit weer achter. 'Je kunt niet altijd zes gooien', zegt een zeer gewaardeerd familielid vaak, en zo is het.

We waren vrij vroeg. Hadden een flinke rit te gaan. Toch wilden we nog even over het eiland Senja rijden. Dit eiland staat bekend als nog niet ontdekt door toeristen. De ruige natuur en de hoge loodrechte kliffen trokken ons wel.
Aan de kant van Finnsnes is een dorpje langs de kade. Zo ook het restaurantje waar we eergisteren gegeten hadden. Daarna, na het dorpje, zijn er 3 grote wegen. 1 snijdt het eiland in het midden door, 1 langs de westkant met lage fjorden en 1 langs de oostkant met de hoge kliffen. We kozen de middelste omdat deze door het bos en een stuk langs de kliffen loopt.
Mooie route, ruig, groen, rotsen en bomen, af en toe een klein door de mens gelopen paadje. Later toen we meer naar boven reden zagen we dat een aantal van deze paadjes naar meertjes leiden.
Aan het einde van de rit kwamen we bij de kliffen. Meerdere auto's kwamen ons tegemoet. De kleine smalle wegen langs de kliffen bieden plek voor 1 auto. De andere zal aan de kant moeten wachten tot de tegenligger voorbij is. Dat deden we. Soms de Noor, soms wij wachten. Mooi langs de klif. Gelukkig lag de weg niet zo hoog, de klif liep naar boven hoog en recht op aan de bestuurders kant. Prachtig omgeven door groen, bloemen roze en wit, bosjes en huisjes.... Ja echt!
Aan deze kant zijn steeds meer huisjes te zien tot aan de kust. Een aantal snelle Noren haalden ons nog in. Hans zag een bord met pontje erop. Pontje Andenes. Het zal toch niet?
Wij er achteraan... Achter de snelle Noren! Wie weet halen zij de boot nog. De navigatie geeft nog een aantal hele scherpe haarspeldbochten aan. We kijken wel. Daar aangekomen bleken de Noren een tunnel voor ons te hebben aangelegd. Zo konden we de haarspelden vermijden.

Aan het einde van de middenweg was een dorpje te vinden. Stil en leeg stond het daar. We vonden het hokje van de pont! Dus toch! 11 uur vertrek naar Lofoten. Geen Noren in de rij. Zij stonden bij de deuren van een bedrijf (en wilden de pont dus NIET halen)
Twijfel, eventjes. Rijdend zouden we er wellicht in 6/7 uur te doen zijn. Nu moesten we 2 uur wachten. Het was even voor 9 uur. En de overtocht duurt ook nog eens 2 uur.
Er kwam een man zijn bedrijfje uit lopen. Ze spreken ons meestal eerst in het Noors aan, we zien het als een compliment. 'Two lonely birds!', zei de man en wees op de twee auto's in de 1ste lijn van de pont. De Benz was de tweede!
Hij vertelde dat de autorit minstens 8 uur in beslag zou nemen. Wachten op de pont had wel degelijk zin. U bent tweede in de rij, dus jullie kunnen zeker mee (want wie het eerst komt, wie het eerst maalt, en de tweede afvaart zou om 15.00 zijn) even koffie halen bij de mini supermarkt, koffie die zelfs ik niet te haggelen vond... We drinken het op, Om de gedachten op een rijtje te zetten. We kunnen nog even de kliffen bekijken? Daarna weer in de rij terug komen? Was de optie! Leuk! Doen we!
Ongemerkt arriveerden er steeds meer auto's achter de twee lonely birds. Besloten niet meer uit de rij te gaan. We wachten wel. Prima zo met de zon op de haven, kleine visjes en kwallen kijken in de prachtig heldere Atlantische oceaan.

10.15 kwam de boot aan.
Een ander stel Nederlanders kwam met ons praten. Brabanders! Zij wonen nu in Zwitserland met een huisje in Spanje. Niet gek! Maar bovenal leuke mensen om te ontmoeten.
19 auto's kwamen de pont af, ik had het niet gedacht.
Er stonden er wel meer in het dorpje te wachten (en ook grotere auto's, zoals een tweetal grote legertrucks omgebouwd tot Campers. De bus vol toeristen, wilde er ook gebruik van maken.

Niet iedereen kon dus mee,
Twee wachten eenzaam en alleen tot de pont van 15.00 uur.
Zo sneu.

De zee is rustig. Mooi uitzicht, helder diep blauw water, witte schuimklopperij, her en der een donkere papegaaiduiker, de enorme bergen op de achtergrond. Niet koud. Wel een windje. Zeker als je de haven uitvaart naar de grote open zee. Daar kreeg de boot slagzij en maakte hij flinke kapriolen. De stoeltjes waar wij op mochten zitten op het dek schoten van de ene naar de andere kant.
Een aantal mensen hielden zich vast aan de reling. Hans ging gewoon op het midden van de boot staan. Achteraf de beste plek.
Ik zat nog te praten met de Brabants Zwitserse mevrouw, en kreeg het toch wat te kwaad. Ik zei haar dat ik naar de horizon ging kijken, wilde niet ziek worden.
Het is netaan goed gegaan, maar kostte wel flink wat energie (denk ik) viel in slaap naast Hans, in de auto, terwijl hij mij veilig en rustig door de prachtige natuur van de Lofoten eilandengroep reed.

Gelukkig rijden we morgen terug!
Naar de walvissenvaart!
Kan ik het toch nog even bekijken allemaal.

Het hotel is fabelachtig mooi. Deftig en groot. Heerlijk gegeten, bijgekomen op de loungebankjes! Er is een restaurant, pub, café, galerie. Nu op de kamer. Thuis gevoel.
Alle mobiele apparaten op de laders! Kleding al klaar!
Morgen is het vroeg dag.
Het belooft een mooie halfzonnige rustige dag te worden.
Weinig wind.
Ik hoop zo dat we de gigantische zeereuzen mogen gaan ontmoeten! Duimen jullie mee?

Slaap lekker allemaal!
Tot morgen!
X
Hans en Ancella